Prvi električni aparati za zavarivanje korišćeni su krajem 19. veka, kada je tehnologija električnog zavarivanja počela da se razvija. Ovaj metod nastao je kao rezultat istraživanja različitih načina povezivanja metala korišćenjem električne energije. Ruski naučnik Nikolaj Benardos bio je pionir u ovom polju kada je 1881. godine razvio prvu tehniku električnog zavarivanja uz upotrebu ugljenične elektrode. On je ovu tehniku nazivao „elektrogefest“ i patentirao je u Rusiji 1885. godine. Njegova metoda postala je osnova za razvoj savremenih tehnika zavarivanja, koristeći električnu struju za stvaranje toplote potrebne za povezivanje metala.

Nedugo nakon toga, Stanley Lehigh, američki inženjer, unapredio je postupak korišćenjem metalnih elektroda, što je omogućilo stvaranje jačih i trajnijih spojeva. Ovaj razvoj se pokazao veoma korisnim u industriji, jer je omogućio brže i efikasnije spajanje metalnih delova. Električni aparati za zavarivanje ubrzo su pronašli primenu u brodogradnji i železničkoj industriji, gde je postojala potreba za pouzdanim i čvrstim metalnim spojevima.

Tokom Prvog svetskog rata, upotreba električnog zavarivanja se brzo proširila u industriji, posebno u Sjedinjenim Američkim Državama i Velikoj Britaniji. Zavarivanje je tada postalo ključna tehnika za proizvodnju brodova, tenkova i drugih vojnih vozila. Kako je tehnologija napredovala, zavarivanje je postalo široko prihvaćeno u industrijskim granama kao što su građevinarstvo, automobilska industrija i aeronautika.

Danas, električni aparati za zavarivanje koriste se u različitim industrijama i domaćinstvima, sa brojnim varijantama kao što su MIG, TIG i MMA aparati, koji pružaju specifične prednosti zavisno od vrste materijala i primene.